Vulkanen, Verkeer en Komodovaranen

Hier zit ik dan, op het dakterras met een fantastisch uitzicht over de stad en de wit besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Iets wat in Indonesië niet te vinden is, nee, ik zit dan ook duizenden kilometers verderop inmiddels, in Kazachstan. Ik loop namelijk een beetje achter met schrijven. Mijn laatste verslag dateert van 3 mei, toen ik op het strand van Lombok zat, en de volgende dag een vulkaan zou beklimmen.

De Rinjani vulkaan is 3726 meter hoog, en de tenten voor overnachtingen staan zo'n 2641 meter hoog op een richel. Het unieke aan deze tocht is dat je begint in een temperatuur van 35 graden, en uiteindelijk op de top zo rond het vriespunt uitkomt. De eerste uren waren daardoor ook erg zwaar, en vereiste veel water, maar na verloop van tijd verdwijnt de drang naar vloeistof, en neemt de vermoeidheid het over. Een korte nachtrust op een dun matje dat de rotsbodem bedekt hielp helaas niet om de vermoeidheid te drukken, en ik zag dan ook erg op tegen de klim naar de top, die om 2 uur 's nachts van start zou gaan zodat we de zonsopgang konden zien. De start viel echter reuze mee, ook omdat het midden in de nacht was, en dus redelijk fris qua temperatuur. We liepen op de kraterrand naar boven, en sommige gedeeltes waren gevaarlijk smal, en mede door windvlagen en los vulkaanzand als ondergrond brak het angstzweet mij enkele malen uit. De gids verzekerde mij dat er nog nooit iets ernstigs is gebeurd, maar ja, hoe zeker neem je het woord van een Indonesische gids, die er om bekend staan niet altijd de waarheid te spreken. Maar eind goed al goed, en om 6 uur stond ik op de top naar een prachtige zonsopgang te staren. Lang kon ik er echter niet van genieten, aangezien we diezelfde dag nog naar beneden moesten klimmen. Op zulke momenten wens ik altijd dat ik een parachute had, en simpelweg naar beneden kon zweven.

Een dag na deze tocht begon voor mij alweer het volgende avontuur, aangezien ik een boottocht had geboekt naar Komodo, het eiland van de komodovaranen. Dit was een tocht van 4 dagen (twee dagen heen, twee dagen terug) en ideaal om lekker op het dek te zitten revalideren. De tocht in zijn geheel viel helaas een beetje tegen, alhoewel het indrukwekkend was om de komodovaranen te zien. Drie keer per dag rijst, een standaard stop om te snorkelen in bijna identieke wateren en weinig memorabele uitzichten vanaf de boot vielen in het niet bij het bijbehorende prijskaartje. Maar ik heb in ieder geval twee boeken uit kunnen lezen, dus dat was wel weer fijn.

Mijn volgende stop was Java, en ik vloog vanuit Lombok naar de hoofdstad Jakarta om zo wat reistijd te besparen. Jakarta is echter een stad die menigeen beter snel kan overslaan, aangezien het enige wat daar in overvloed is, is verkeer. Auto's, scooters, tuktuks...noem het maar op, Jakarta staat er vol mee. En met staat bedoel ik dus ook echt staan, want het verkeerd beweegt amper. Succes om van A naar B te gaan op tijd. Zeker in mijn geval, aangezien ik in Jakarta mijn visum voor China moest aanvragen. En dat bleek nogal een tijd rovend proces. Ik had van tevoren een afspraak gemaakt, maar eenmaal aangekomen bleek toch niet alles in orde, zoals een pasfoto die 5 millimeter te lang was, en niet ingekort mocht worden per schaar voor een onbepaalde reden. Nee, de Chinezen zijn behoorlijk bureaucratisch wat visums betreft, en ik kon een nieuwe afspraak maken, maar moest dan wel 3 dagen wachten. Leuk, 3 dagen in een stad waar bijna niets te doen valt. Gelukkig werd mijn tweede applicatie wel geaccepteerd, maar moest wederom 4 dagen wachten tot ik het visum kon ophalen. Ik besloot toen maar om een trein naar Yogyakarta te nemen (reistijd: 8 uren) en mijn wachttijd daar uit te zitten. Dit was een goed besluit, aangezien Yogyakarta een leuke plaats is, met veel bezienswaardigheden in de omgeving, zoals het boeddhistische tempelcomplex Borobodur en het hindoeïstische tempelcomplex Prambanan, wat wel wat weg heeft van Angkor Wat in Cambodja. Ook vond ik een Nederlandse bar, waar ik een frikandel speciaal, een kroket en een kaassoufflé heb genuttigd. En de volgende dag weer, omdat het zo lekker was.

Maar, het Chinese visum moest opgehaald worden, dus na wederom een treinreis was ik weer terug in het uitlaatgas overtollige Jakarta. Gelukkig niet voor lang, want met het visum eenmaal in mijn paspoort vertrok ik snel weer uit de stad, richting de westkust om de vulkaan Krakatau te kunnen zien. Dit bleek achteraf een verschrikkelijke beslissing. De bus van Jakarta naar Carita (kustplaats en startpunt voor tours naar Krakatau) zou er normaal gesproken zo'n 4 uren over moeten doen, maar de chauffeur wilde blijkbaar wat extra geld verdienen en ging zigzag door de stad rijden, stoppend om de 20 meter, om zijn bus vol te krijgen. Tijdens dat gehele proces, wat zo'n 4 uren in beslag nam, kwamen er ongeveer 50 verkopers de bus door lopen, en 3 muzikanten een paar liedjes spelen in de bus, uiteraard voor een paar centen. Mijn geduld is nog nooit zo erg op de proef gesteld.

Eenmaal aangekomen in Carita (de volgende dag...) bleken tours naar de vulkaan, die op slechts anderhalf uur varen lag, onbetaalbaar. De verkopers vroegen omgerekend 250 euro voor een halve dagtocht. Ook bleek dit gedeelte van Java veel minder toeristisch dan verwacht (wellicht door de exorbitante prijzen) en dat kan voor een blonde toerist hele negatieve gevolgen hebben, zoals:

- De lokale bevolking ziet jou als een wandelende portemonnee
- Iedereen probeert wat aan je te verkopen, zelfs al hebben ze niets
- Omdat er weinig andere 'portemonnees' zijn blijven ze volharden dat je hun waren moet kopen
- Bij elke afwijzing worden ze aggresiever
- Ze volgen je zelfs op straat
- Ze vragen overal meer geld dan normaal
- Ze staren je continu aan, ook als je zit te eten, wat erg oncomfortabel is
- Ze spreken geen woord Engels, nouja, behalve "mister, you buy!"

Al met al vond ik Jakarta en de westkust van Java een verschrikkelijke reiservaring, maar maakte Yogyakarta veel goed. Mocht ik ooit terug komen dan blijf ik mijn gehele periode in en rondom die stad. Wat was ik dan ook blij toen ik eindelijk op het vliegveld stond, en Indonesië achter me kon laten, maar niet zonder nog een laatste keer oog in oog te staan met de lokale hebberigheid. Ik was namelijk een dag te lang in het land, en had mijn visum overschreden. Een boete van 20 euro was het resultaat, en goedkoper dan een verlenging van het visum, dus het was al ingecalculeerd. Maar...mijn vlucht werd ge-annuleert, zonder enige reden en met niemand van de luchtvaartmaatschappij in de buurt om uitleg te geven en een oplossing aan te bieden. Ongeveer 150 passagiers moesten 5 uren(!) wachten voordat er eindelijk iemand aan kwam met een oplossing. Een vlucht met een andere luchtvaartmaatschappij die vertrok uit een andere terminal. En om van de ene naar de andere terminal te gaan moet je dus weer door de douane, en wat denk je? Ik kon wederom dezelfde boete voor de tweede keer betalen, omdat Indonesiërs nou eenmaal alles doen om dat geld uit die wandelende portemonnee te peuteren.