Het avontuur rondom de vulkaan Arenal

Terwijl de eerste zonnestraaltjes van het jaar 2010 op Dos Palmas neerschenen, was Ruud druk bezig met zijn backpack inpakken omdat een nieuw avontuur voor de deur stond.

Gisteren op oudjaarsdag waren twee mensen uit Leeuwarden aangekomen in het hotel en die hadden vandaag een auto gehuurd om richting de vulkaan Arenal te rijden. Ik was van plan om op 2 januari datzelfde te gaan doen in de bus maar omdat de auto toch wat aantrekkelijker klonk heb ik met mijn liefste gezicht op gevraagd of ik misschien met hun mee kon rijden.
En dat werkte, dus zat ik een paar uur later samen met hun in een spliksplinternieuwe Toyota Rav4 op weg naar het dorpje La Fortuna dat aan de voet van de Arenal vulkaan lag.

Na 2,5 uur gereden te hebben door een prachtige omgeving en met een flinke dosis humor onderling kwamen we dan aan in La Fortuna met meteen al een mooie blik op de door wolken ingepakte vulkaan. Tijdens deze rit hebben we ontdekt dat de bijgehuurde GPS ook niet alles is. Twee voorbeeldjes:

1. Tijdens een rit door een klein dorpje met veel wegen waar we aandachtig moeten luisteren naar de GPS om de goede weg te volgen, begint er ineens een Amerikaanse lul met zijn typische accent door onze routebeschrijving heen te zeiken over de historie van het 30 inwoners tellende boerengehucht. Allemaal leuk en aardig maar voor hetzelfde stonden we 2 minuten daarna tussen de koeien geparkeerd.

2. Met grote knipperende letters verscheen er op het beeldscherm 'Dangerous Bridge Ahead!'. Wij schrokken daarvan en begonnen om ons heen te kijken naar die brug, maar nergens iets te zien. Totdat we een hobbel voelden en opmerkten dat we net over een brug van 1,5 meter heenreden die ons ervan weerhield om niet in de greppel te geraken. Erg dangerous!

Aangezien we geen hotel hadden geboekt besloten we een beetje rond te rijden om op zoek te gaan naar een goeduitziend en betaalbaar hotel. Hoe dichter bij de vulkaan hoe beter (en hoe duurder) maar voor 60 dollar per nacht hadden we toch een mooie cabine kunnen vinden aan de voet van de vulkaan. We zouden eerst naar de Observatory Lodge gaan vanwege de positieve verhalen maar toen we nog 9 km moesten rijden kwamen we in een file terecht die nogal lang duurde. Toen er een wielrenner van de andere kant kwam probeerde Marloes in haar beste Engels te vragen wat er aan de hand was:

Marloes: Sir, do you maybe know what is going...........hé wat komt me die man bekend voor!
Na 3 minuten brainstormen over wat zijn naam was riep Mark: Alberto Contador!

Na een uurtje lekker muziek luisteren met uitzicht op de vulkaan (wolken) zijn we in de auto gestapt richting de hotsprings van Baldi. Dit was een goede keus van ons want hier was ons mazzelgehalte het hoogst, want:

- Omdat de parkeerplaats vol was moesten we een eind verderop parkeren maar na hevig aandringen mochten we toch stiekem onze auto op een privé parkeerplek neerploffen.
- We konden kiezen tussen alleen hotsprings ($26) of hotsprings met dinner ($35) en in mijn Spaans (wat hetzelfde is als een eskimo die Fries praat) koos ik voor het tweede en dus kregen we bandjes voor de 1e keus. Toen we 2 uur later wilden gaan eten werden we uiteraard geweigerd. Weer na hevig aandringen lukte het Mark om toch andere bandjes te krijgen en zo hadden we een gratis dinner! Toen voelde ik me echt weer even Hollands!

De hotsprings waren verder erg mooi. Er waren 25 baden, verschillend in grootte en temperatuur. Daarbij kon je ook nog een massage krijgen (bij de ingang stond een bord met 'speciale aanbieding: Massage $45! dat er volgens ons al sinds de geboorte van Jezus stond zo verkleurd) en er waren 3 glijbanen:

Langzaam: Volgens Mark ook wel de babybaan genoemd.
Snel: Op je kont naar beneden en met een sneltreinvaart zoef je het water in.
Zeer snel: Op je rug ga je dan eerst 10 meter over de baan waarna je de rest vliegend door de baan aflegt om vervolgens met zere schouders en gekneusde ellebogen een duik tegen de bodem aan te maken. Afgekeurd!
De snelste: Volgens Mark een duik vanaf de glijbaantoren (deze grap vond de glijbaanportier erg leuk want eenmaal in het water beland hoorden we hem nog lachen).

De volgende dag hebben we een ontbijtje gedaan in het dorp en toen gingen Mark&Marloes naar Monteverde terwijl ik nog een avondhike ging doen op de vulkaan. Na een beetje rondhangen in het dorp heb ik een mooi hostel gevonden ($12 voor een twepersoons bed) en om 8 uur begon de avondhike. Deze was erg leuk maar jammer genoeg geen lava gezien, geen gerommel gehoord en geen topless model dus dat was wel jammer.

Op mijn 3e dag ging ik in de ochtend met de bus richting Nuevo Arenal. Daar wonen Sander en Kirsten die ik hier op Dos Palmas heb ontmoet. Sander heeft een eigen wakeboard bedrijf (www.flyzone-cr.com) en dat leek me wel erg leuk om eens uit te proberen. Ik wil hier geen woorden aan vuil maken dus voor de liefhebbers van lachen onder ons heb ik hier een compilatiefilm van al mijn smakken op het water:

http://www.youtube.com/watch?v=siL5G77iml8

Na het wakeboarden heb ik nog lekker een pizza gegeten met Sander en toen ik hun de volgende dag moest uitzwaaien heb ik toch wel even een statement gemaakt dat Nuevo Arenal het mooiste plekje is dat ik totnutoe heb gezien hier in Costa Rica. En dat hun huis waarschijnlijk heel erg veel lijkt op mijn toekomstige huis.

Om mijn laatste vrije dag goed in te vullen besloot ik 's ochtends vroeg in de bus naar Monteverde te gaan, een canopy tour te gaan doen (beetje aan touwen door de jungle slingeren) en daarna weer terug naar het hotel.
Deze dag was een goed voorbeeld om te zeggen dat plannen in Costa Rica hopeloos is.

08:00-09:00 wachten op de bus
09:00-11:00 busrit naar Tilaran
(12:30 vertrek bus naar Monteverde, 3 uur!)
11:00-12:30 taxi naar Monteverde ($40)

En eenmaal aangekomen dacht ik mooi op tijd te zijn voor een canopy en dan op de namiddag een bus naar San José. Blijkt dat er hier geen mensen met apen leven maar apen met apen! Er gaat verdomme maar 1 bus per dag naar San José en die vertrekt midden op de dag om half 2 en duurt (...) 5 uur!!! Ik weet dat ze in dit land heel gelovig zijn maar voor 1 minuut lang kon mij dat helemaal niks schelen.

Via Panama, Colombia en Argentinië uiteindelijk toch nog in Alajuela aangekomen. Het scheelde niet veel of ik had een pinguïn gezien, zo lang duurde die reis. Er zat dan wel een tica naast me in de bus die erg lief was en heb ik een tijd lang kunnen praten, zelfs zo erg dat we overeenstemming hadden bereikt over een avondje bioscoop. Toen we uitstapten en in het licht van een lantaarnpaal haar uiterlijk zichtbaar werd, en ze nogmaals vroeg in wel hotel ik ook alweer werkte.. voelde ik me wel noodgedwongen om te zeggen dat het hotel Las Palmas was ipv Dos Palmas! Blijkbaar is dus niet alles Pura Vida in dit land!

Nou dit was mijn verslagje van de 2e vakantie die ik hier gevierd heb. Hoewel velen van jullie zullen denken dat dit het 2e uitstapje was in die 5-maand durende vakantie.

28 Januari vertrek de andere stagiaire (Mevr.Bouma) weer richting het koude Nederland en dan kan ik mezelf tot 4 februari de 'enige' stagiair noemen. Die datum komt namelijk haar opvolgster en 7 februari komt er nog eentje bij. Voordat ik 23 februari naar huis vlieg heb ik nog 11 vrije dagen te besteden en ik hou jullie daarvan op de hoogte!

Veel liefs uit de tropen,
Ruud