Introductie van Indonesië

Indonesië, het land van de duizend eilanden. Net zoals Finland met zijn duizend meren, Japan met zijn duizend ambachten en elk willekeurig land in Afrika met zijn duizend geslachtsziekten moet ook Indonesië iets in de duizend hebben als kenmerk. Ook in die categorie valt de munteenheid, waarin je voor een euro al 20.000 Rupiah krijgt. Het bankbiljet met de grootste waarde is 100.000 (omgerekend zo'n 5 euro), wat ook wel aangeeft hoe het met de prijzen gesteld is. Ik mag mij dan nu eindelijk miljonair noemen.

Buiten het feit dat dit land zo voordelig is, heeft het ook een prachtige natuur en cultuur, dus ik snap wel waarom het er hier krioelt van de toeristen. En dat heeft helaas ook weer zo zijn keerzijde, want hoewel er enkele lokale dames zijn die jou als mooie lange blonde jongen zien, beschouwen de meeste mensen jou als een koe, die in plaats van zuivel allemaal biljetten dient te melken. Ja, mensen schromen hier niet om zoveel mogelijk kapitaal van jou te plukken voordat je verder gaat. Voor de meest onbegrijpelijke dingen moet je al de portemonnee trekken, en dan zijn het meestal geen grote bedragen, maar het achterliggende principe doet mij dan wel eens spreekwoordelijk pijn. Entree voor een openbaar strand bijvoorbeeld. Volgens de Dikke van Dale betekent openbaar-, vrij toegankelijk. Juist. Of eerder gezegd, onjuist, volgens de Indonesiërs.

Afijn, een verslag beginnen met een statement neemt wat frustratie weg zodat ik met een schone positieve lei verder kan borduren aan deze persoonlijke verslaggeving.

Het is inmiddels alweer 2 weken geleden sinds mijn laatste werkdag in Nieuw-Zeeland, en alhoewel voor de meeste mensen de vakantie er na zo'n periode alweer op zit, bevind die van mij zich nog in de beginfase. Het land van de kiwi's moest echter nog wel waardig worden afgesloten, met een wandeling door het land van de 'horsemen', oftewel 'Rohan', met andere woorden een bekende filmlocatie van Lord of the Rings. Om deze tocht een beetje avontuurlijker te maken vond Ruud het wel een interessante optie om in Methven een fiets te huren om zo met de wind door de haren het gebergte door een kloof in te fietsen. Dat kwam neer op 75 kilometer heen, gevolgd door een wandeling van een uur, en dan idem dito weer terug op de volgende dag. In theorie dan. In de praktijk werd het 30 kilometer heen, onderweg overnachten, de volgende dag 15 kilometer fietsend en vervolgens met de staart tussen de verzuurde benen liftend de rit voltooien (met uiteindelijk dan wel twee uren wandelen door het prachtige natuurgebied.) De fantastische vergezichten overwonnen het gevoel van teleurstelling in mijn fysieke gesteldheid, in het Engels vertaald als "I am fat but look at that!".

De volgende dag stond ik alweer op het vliegveld van Christchurch en kwam er een einde aan mijn avontuur in Nieuw-Zeeland. Buur(ei)land Australië was de volgende bestemming, al dan niet voor een schamele vier daagjes. Dat bleek ook meer dan genoeg, want wat was Sydney een teleurstellende stad zeg. Het uitzicht op het Operagebouw vanuit de haven is prachtig, maar verder is het 'just another city'. Een stad waarbij je jezelf trouwens helemaal niet in Australië waant, vanwege het feit dat 80% Aziatisch is voelt het meer aan als een uitgestrekte Chinatown. Mijn verjaardag viel toevalligerwijs op ANZAC day, een soort van Bevrijdingsdag in Australië en Nieuw-Zeeland. Het was dan ook wel heel erg krom om oorlogsveteranen te zien paraderen door straten gevuld met o.a. wuivende Japanners. Alhoewel er tijdens de herdenking op de Dam ook ongetwijfeld Duiters tussen het publiek zullen staan, blijft het toch een ongemakkelijke gedachte, ondanks dat het 75 jaar geleden is gebeurt en de grootste zorg momenteel het bereik van de WiFi is.

Een mooi moment voor mijn portefeuille toen het vliegtuig mij afzette op Bali, daar hij Indonesische Rupiah prefereert boven Australische Dollars. En dan wordt Bali nog omschreven als duurste eiland van Indonesië. Van mijn 30 dagen in dit land heb ik er 6 op Bali ingepland, en dat bleek precies genoeg. Mijn accommodatie had ik uitgezocht in Ubud, vanwege de centrale ligging, maar ook om zo het feestende publiek te vermijden. Een scooter huren kost hier geen drol maar 5 euro, en een volle tank is een schrikbarend bedrag van 1,25. Elke dag dus maar een stuk van het eiland per tweewieler verkennen. Sommige mensen schrijven dat dit nogal gevaarlijk kan zijn vanwege de chaos in het verkeer, maar ik heb de scooter weer kunnen inleveren als tweewieler, en niet als eenwieler. De enige schade die ik heb opgelopen was 15 euro als smeergeld aan ome agent.

Deze geld-gretige wolf hield mij staande, en omdat ik aan alle verplichtingen voldeed moest hij noodgedwongen iets verzinnen om mij een boete te kunnen uitdelen, en dus wees hij mij op het onnodig gebruik van mijn knipperlicht, die ik nota bene aan had gezet om mijn weg-gebruikende volgers mede te delen dat ik aan de kant ging stoppen. Meneer nam geen genoegen met deze verklaring en ik kon kiezen, een boete van een miljoen (50 euro) of wat geld aan hem geven. Geef ik te weinig dan beledig ik hem waarschijnlijk en als ik teveel geef dan voel ik mij weer bestolen, voor zover ik dat in eerste instantie al niet was. Hij eist 200.000 (10 euro) en omdat ik geen expert ben in dergelijke situaties ga ik akkoord. Totdat ik mijn portemonnee tevoorschijn haal, meneer alle biljetten ziet en spontaan dollartekens in zijn ogen krijgt. Hij eist dan ineens een half miljoen voordat hij mij verder laat rijden. Kalm blijven Ruud...1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10... oh wat had ik dit smerige gedrocht graag een klap op zijn smoel verkocht, maar ja, voordelen van zo'n uniform blijkt een sta-in-de-weg voor mij. Gelukkig kreeg ik een verstandige ingeving en vertelde dat ik genoegen nam met die boete. Dat had hij niet zien aankomen, en dus kwam hij snel terug op zijn eerdere voorstel. Want ja, beter iets dan niets. Gelukkig ben ik verder geen agent meer tegen gekomen, maar begreep later dat dit fenomeen veelvuldig voorkomt onder de blanke toeristen, ondanks dat de lokale bevolking veel meer regels aan hun slippers lappen dan wij dat doen.

Na een paar mooie dagen, waarin ik veel van het eiland heb kunnen zien (een vulkaan omringd door versteende lava, snorkelend een scheepswrak uit de tweede wereldoorlog bekeken en een ondergrondse waterval) was het dan tijd voor een bezoek aan het volgende eiland, Lombok. Dit eiland is een stuk minder toeristisch dan Bali, en bij aankomst per boot begreep ik gelijk waarom dat zo is. De ontvangst is dusdanig onvriendelijk dat de gehele aankomstplaats op Tripadvisor 1 ster heeft gekregen. Blijkbaar heerst er een soort van maffia in dat plaatsje die al het vervoer afweert om zo een monopolie op taxivervoer te creëren, tegen absurde prijzen uiteraard. Mocht je hier niet mee akkoord gaan dan worden ze agressief, en als je weg loopt dan volgen ze jou, iedereen op jouw pad intimiderend zodat je uiteindelijk geen keuze hebt dan om maar in hun taxi te stappen. Daaropvolgend brengen ze de toerist niet naar het gewenste hotel, maar naar het hotel van hun vriend of familie, onder het mom dat jouw hotel gesloten is. Dit gebeurd ook wel in andere landen, maar om het zelf met eigen ogen te zien is verbijsterend en frustrerend, en niet een fijne binnenkomer.

De rest van mijn ervaring hier is gelukkig beter, maar het is niet zo leuk als op Bali. Gelukkig kom ik hier maar voor twee dingen, en dat is de Rinjani vulkaan beklimmen (4 & 5 mei), en een boottocht naar Komodo en Flores (6 t/m 10 mei). Daarna is het de beurt aan Java, waar ik hopelijk een vriendelijker welkom tegemoet mag zien.