Twilight in Forks

Je bent zondag om 3 uur klaar met werken, en je hoeft pas woensdagochtend weer te verschijnen.

Je hebt de stad Vancouver al gezien, je bent al in de bergen van Noord Vancouver geweest, en al bij het strand van West Vancouver. Je bent al op Vancouver Island geweest, hebt de Olympische berg-stad Whistler in het noorden al bezocht, de rivieren van Lytton in het oosten al ontdekt en het mooie kustdorpje White Rock heb je ook al door gestreept op je lijstje.

Wat kan je nog meer doen hier?

Je kan ook nog naar de Amerikaanse staat Washington, om een bezoekje te brengen aan het plaatsje Forks, waar de bekende serie Twilight (boek en film) op is gebasseerd.

Ik had mijn tas al gepakt en meegenomen naar het werk op zondag, dus ik kon om 3 uur, toen we gingen sluiten, direct de Skytrain richting veerhaven nemen. Ik had de 5 uur boot richting Vancouver Island en ging op het dek weer eens lekker genieten van de prachtige overtocht, die ik twee maand geleden ook al had mogen meemaken. Dit maal was het inclusief mooie zonsondergang en heb dus wat prachtige plaatjes kunnen schieten.

Rond de klok van acht uur arriveerde ik in de hoofdstad van deze provincie, Victoria, en vond meteen een lekker goedkoop hostel waar ik deze nacht zou verblijven. De veerboot richting Port Angeles (USA) vertrok de volgende dag om 6 uur in de ochtend dus ik besloot meteen op bed te gaan.

Ik trok de deur van het hostel achter me dicht om 5 uur en begon aan de wandeling richting de haven, waar ik door de douane moest, en ja, het is de douane naar Amerika, dus jullie raden het al, problemen!

Douane: Vul dit formulier in a.u.b.

Het is een formulier waar je de gegevens moet invullen, en of je smokkelwaar hebt etc.

Ik: Zo, ingevuld.
Douane: Waarom is de verblijfsplek leeg?
Ik: Omdat ik maar een dagje ga en dus nergens verblijf
Douane: Je moet dit invullen, niets mag leeg zijn
Ik: Maar wat moet ik invullen dan, sinds ik nergens verblijf?
Douane: Negeert mij

Ik pak een brochure van Forks, waar allemaal motels in staan, en schrijf een adres op het formulier van een motel daar.

Ik: Alstublieft, alles ingevuld
Douane: Dus dit is het adres waar u gaat verblijven?
Ik: Nee, want ik verblijf nergens
Douane: Dus u liegt tegen mij?

Nou, zo ging het dus even door, totdat de kapitein binnenkwam en de douanier beaamde op te schieten.

De boot vertrok en op zich was deze overtocht niet heel speciaal. Ik heb nog wel een schim van een walvis kunnen zien, maar niet heel duidelijk helaas. Na ongeveer 2 uurtjes varen waren we in Amerika, en heb daar snel even ontbeten en toen de bus gepakt richting Forks. Deze bustocht duurde anderhalf uur, en 60 miles later was ik voor $1,50 in Forks aangekomen.

Het regende inmiddels pijpenstelen en aangezien ik niet veel tijd had moest ik de Twilight-Tour wel in dit weer doen. Ik betaalde 40 dollar voor een rondrit van 3 uur langs alle bekende plekken uit het boek en de films.

- Cullen House
- Bella's House
- Ziekenhuis waar Carlisle Cullen werkt
- Dorpshuis, waar Bella haar truck staat
- La Push (woonplaats van Jacob)
- Forks high school
- Politiebureau van Charlie Swan

Ook kregen we te horen dat er een paar dagen geleden nog hoog bezoek was in de vorm van Joey 'How you doin' Tribbiani (Matt LeBlanc) uit de serie 'Friends'.

Mijn plan was om hierna weer terug te gaan naar Port Angeles, maar vanwege het slechte weer gingen er geen bussen meer die kant op. Ik moest dus verblijven in het toeristenstadje Forks, waar de motelprijzen de pan uit rezen. Het goedkoopste wat ik kon krijgen was 94 dollar...

De volgende dag ging ik met 8 uur bus weer richting de haven van Port Angeles. Voordat de boot vertrok heb ik daar ook nog wat Twilight gerelateerde dingen bezocht, namelijk de boekenwinkel, de bioscoop en het restaurant waar Bella en Edward hun eerste date hadden.

De laatste dag verliep tergend langzaam, omdat de veerboot vertraging had, en ik dus later in Victoria aankwam, waar ik nog naar een specifieke winkel wilde gaan omdat ik daar vorige keer een leuk gesprek had aangeknoopt met een Britse meid, en toen ik de winkel binnenkwam herkende ze me meteen. Ik vroeg haar Facebook omdat ik snel weer weg moest om een bus te halen, en met haar Facebook en E-mailadres op zak haaste ik mezelf naar de bus. Eenmaal in de bus kon ik het papiertje nergens meer vinden en was het waarschijnlijk uit mijn zak gerold. De bus, die deze rit normaal in 30 minuten doet, had een erg trage en aparte chauffeur die iedereen voorrang gaf en op de raarste plekken ging stoppen om daarna 5 minuten te wachten op niets. Ik heb de veerboot daarom op 5 minuten mis gelopen terwijl ik in de planning 20 minuten van tevoren in de terminal zou zijn. De volgende veerboot had uiteraard 20 minuten vertaging, hoe kan het ook anders, en daardoor mistte ik weer de bus van de veerhaven in Vancouver richting de stad. De hele rit van Port Angeles naar huis duurde bijna een hele dag en dat was behoorlijk veel voor zo'n ogenschijnlijk korte afstand. En hoewel er veel tegenzat deze dagen, heb ik er toch weer heel wat ervaringen bij in mijn nog prille leven.