Een gletsjermeer, babybeer en klimverkeer

Na weken van wisselvallig weer is het eindelijk zomer geworden hier in Vancouver. Niet zo warm als ik ze heb meegemaakt in Frankrijk, Costa Rica en zelfs Nederland af en toe, maar het is droog en daar mag een Vancouverite hier al blij mee zijn. Dankzij het mooie weer kon ik er zelf ook wat vaker op uit trekken en dat heeft verschillende verhalen naar boven gebracht, vandaar deze korte index voor de kieskeurige lezer.

1. Klimverkeer op de Grouse Grind
2. David Beckham in Vancouver?
3. Een bekend gezicht op het werk
4. Hiken naar de kou en de schoonheid
5. Teamuitje in een stroomversnelling
6. Toekomstplannen


De verhalen

1. Klimverkeer op de Grouse Grind

Grouse Mountain is een berg ten noorden van Vancouver, bekend vanwege zijn prachtige panorama beelden over de stad en zijn omgeving. De top van deze berg is op twee manieren te bereiken, met de gondola en het populaire maar zware pad genaamd 'Grouse Grind'. Ondanks mijn topfitte fysieke gesteldheid besloot ik deze uitdaging aan te gaan samen met Marco, een Duitse collega. Om jullie een indruk te geven van dit pad komen er hier een paar notities:

Afstand: 2,9 kilometer
Hoogteverschil: 853 meter (31%-55% stijgingspercentage)
Aantal treden: 2830
Bijnaam: Moeder natuur's trappenmeester
Gemiddelde duur van de hike: 90 minuten
Record: 25:01
Mijn tijd: 80 minuten

Ik begon fanatiek, maar naarmate de trappen zich in aantallen opstapelden werd het toch wel snel zwaarder en kwamen er lichte neigingen naar een slok koud bronwater. Onderweg kwamen we de toenmalig manager van de Vancouver Whitecaps (spelend in de MLS) tegen met zijn familie, en nog heel wat andere mensen die probeerden een nieuw record neer te zetten of deze tocht gewoon te overleven om achteraf trots te kunnen zeggen dat ze dit op hun CV hebben staan, net als ik. De tocht is verder niet heel bijzonder. Veel bomen, weinig uitzicht en een waterval aan trappen, dus ik spoel dit verhaal 80 minuten door naar het punt waarop ik eindelijk het einde bereikt heb, op een knullige manier. Ik had deze tocht af kunnen ronden op 70 minuten, ware het niet dat ik op 2 minuten voor het einde besloot een uitgebreide pauze te houden, niet wetende van de naderende finish. Eenmaal boven werd ik meteen uitgelachen door mijn Duitse collega, die wel was doorgelopen en dus 70 minuten op zijn conto mocht bijschrijven, en daar mij continu aan herinnerde de opvolgende dagen.


2. David Beckham in Vancouver?

Sinds afgelopen seizoen speelt het professionele voetbalteam uit Vancouver (Whitecaps) in de hoogste Noord-Amerikaanse divisie, en daardoor spelen zij ook tegen het LA Galaxy van David Beckham. Doordat al mijn vrouwelijke collega's hem graag wilden zien, en de mannelijke collega's graag een goede pot voetbal wilden zien, besloten we om met het hele team kaarten te kopen. Met de kaarten op zak kregen we een week voor aanvang van de wedstrijd het ene slechte nieuws na het andere te horen. Beckham kreeg in de voorgaande wedstrijd zijn 8e gele kaart en was daardoor geschorst tegen Vancouver. De andere sterspeler Landon Donovan was een twijfelgeval, net als voormalig Aston Villa spits Juan Pablo Angel. Bij de Whitecaps was aanvoerder Jay DeMerit geblesseerd en dus bestond de kans dat er geen enkele 'bekende' speler op het veld zou staan.

Het weer was zonnig op de dag van de wedstrijd en dus zaten we met de zonnebril op het puntje van de neus af te wachten wie er zou spelen. David Beckham was tot grote teleurstelling van de 28.000 aanwezigen achtergebleven in de stad der engelen, maar Donovan en Angel stonden beiden in de basis. Voorafgaand aan de wedstrijd kregen we eerst het 'Star-spangled banner' en 'O Canada' te horen als volksliederen, en daarna kwam de bal te rollen. Ondanks het grote niveauverschil tussen deze wedstrijd en de wedstrijden in Europa, was het een aantrekkelijke wedstrijd, met kansen aan beide kanten en een uitslag van maar liefst 0-4 voor LA Galaxy. Donovan scoorde tweemaal en gaf een assist. Dit waren niet de hoogtepunten van de avond, want na de wedstrijd zijn we met zijn allen naar de haven gegaan waar het WK vuurwerk van start ging, en dat zat letterlijk en figuurlijk 20 minuten lang vol met hoogtepunten. Terwijl wij de wedstrijd alweer vergeten waren en onze volle aandacht besteedden aan de vuurpijlen, zat David Beckham in LA te balen dat hij ons niet kon zien en in plaats daarvan de luier moest verschonen van nieuwe aanwinst 'Harper Seven'.

Samenvatting van de wedstrijd: http://www.youtube.com/watch?v=LfLXyVNc354


3. Een bekend gezicht op het werk

Op het werk kom ik veel Nederlanders tegen, en af en toe zit daar ook een Fries tussen, die dan vol enthousiast Fries tegen mij begint te praten na het lezen van mijn naamplaatje. Westra is nou niet bepaald lastig te identificeren als 'Fries'. En hoewel mijn grondlegger niet anders kan, heeft mijn Fries toch wel zijn beperkingen. In combinatie met het dagelijks gebruik van Engels, Nederlands en in mindere mate Frans, Duits en Spaans, zorgt mijn Friese taal toch voor de nodige fronsen in de wenkbrauw hier in Vancouver. Een goede keus van mijn baas dus om die Friese vlag te schrappen van mijn naamplaatje. It kin net!

Nou sta ik op een dag achter de balie om mensen uit te checken die terugkomen van hun vakantie, ik verplaats mijn gezichtsveld van de computer naar de wachtende rij met toeristen, en ik kijk recht in de ogen van, hoe is het toch mogelijk, mijn overbuurman! "Wel verdomd!" was onze eerste reactie, en na een tijdje gepraat te hebben over hoe hun vakantie was verlopen en wat ik in dit kantoor deed, namen hun de bus richting vliegveld, en bleef ik voor nog onbepaalde tijd achter in Vancouver. Conclusie, ik ben niet de enige Trynwaldster die ooit voet heeft gezet hier... Balen.


4. Hiken naar de kou en de schoonheid

Maandag 1 Augustus was het 'BC day', een vakantiedag in Brits Columbia, en dat betekende een dag vrij en toch betaald krijgen, altijd lekker. Omdat ik samen met Marco (die Duitser van de Grouse Grind) en Ricky (Nederlandse collega) ook op zondag vrij had besloten we er twee daagjes tussenuit te knijpen. We mochten de auto van het werk gebruiken mits we zelf de benzine betaalden, en daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Ik mocht het eerste gedeelte rijden, door Vancouver richting Squamish, met als eindbestemming Whistler. Deze weg wordt ook wel de 'Sea to Sky highway' genoemd, en terecht, wat een prachtige weg om te rijden! Aan de rechterkant heb je de stijle hellingen van de bergen, en links is de oceaan die prachtige rotsformaties herbergt langs deze route. In Squamish hebben we wat gegeten, en daarna zijn we doorgereden naar Whistler, dit was samen met Vancouver het hoogtepunt van de Olympische Winterspelen in 2010. Onderweg hebben wij een bruine beer en een zwarte babybeer gezien. Eenmaal aangekomen bij ons hostel kregen we meteen een lachwekkende situatie voorgeschoteld. Het parkeerterrein was vol, maar we zagen een man naar zijn auto lopen, dus wij vragen of we die plek konden innemen.

Wij: Ga je weg?
Man (in matig Engels): Ja
Wij: Mogen wij dan deze plek hebben?
Man (twijfelend): Ja hoor

De man is bezig met zijn tas en wij vragen, ter confirmatie, dus u gaat nu weg of niet? Waarop de man antwoord: "ja", en daarna wegloopt...

Een kwartier later lopen we onze kamer binnen, daarin staan vier bedden, drie voor ons en eentje is al in beslag genomen door een Japanner die net zo goed Engels spreekt als ik Japans kan. Naast zijn bed ligt een fietshelm, dus Marco vraagt aan hem of hij hier fietst, waarop hij antwoord: "yes, mountainbike, race". "Wanneer was die race dan?" vroeg Marco met interesse. En na even denken besloot de jongen, die volgens ons een zonnesteek heeft opgelopen na al die dagen drijvend op zijn koelkast te hebben doorgebracht van Japan naar Canada, in zijn beste Engels te verwoorden dat de race 4 dagen eerder was, oftewel, yesterday yesterday yesterday yesterday.

Meteen maar weer de jas aan en richting een restaurant om wat te gaan eten. Whistler is een erg mooi dorp, vergelijkbaar met een Oostenrijks dorp in de alpen. Tenminste, volgens de plaatjes, want ik ben zelf nog nooit in Oostenrijk geweest. We hebben in Whistler zorgvuldig een restaurant geselecteerd, de Longhorn, waar de prijzen mee vallen en dames opvallen. Een grote schaal nachos met kaas en kip stond in het midden van de tafel, met daar omheen 3 flesjes bier, en daar weer omheen 3 mannen met open mond, starend naar de...de...ja inderdaad, DD! Helaas moesten we weer vroeg terug naar het hostel omdat er een zware wandeling op het programma stond de volgende dag, en die begon al om 7 uur.

De volgende dag om 8 uur: We stonden op, hadden ontbijt, in mijn geval een smoothie, en vertrokken richting de parkeerplaats van Garibaldi NP. Vanaf daar moesten we 9km wandelen door bos, over heuvels en langs meertjes met een hoogteverschil van 810 meter voordat we bij één van de mooiste plekjes van deze provincie kwamen. Met de beerspray in de hand en de rugzak vol met water kwamen we, ondanks de vele fotomomenten onderweg, rond 12 uur aan bij het prachtige turquoise gekleurde meer. Hier nuttigden we onze lunch, bestaande uit sandwiches salami, kalkoen en crackers. Als dessert hadden we een zak Dorito's, en wat bleek, ik ben niet de enige die daar gek op is aangezien een brutale vogel met een flinke vaart een van de vele heerlijke driehoekjes uit de hand van Marco griste, samen met een stukje vel. Hierdoor had ik de dubbele winst, ten eerste had ik mijn wraak op hem genomen vanwege de Grouse Grind, en ten tweede, deze chips was extra pikant dus die vogel heeft daarna het waterpeil van dit meer zeker een centimeter omlaag gedronken.

Rond half 2 besloten we om aan de afdaling te gaan beginnen. De eerste twee kilometer vonden we nog geregeld sneeuw op het pad, maar daarna werd het snel minder. Na 2,5 uur waren we weer terug bij de auto, zonder beer of cougar (puma) gezien te hebben, maar met een prachtige herinnering in ons geheugen aan dit wonderschone meer.


5. Teamuitje in een stroomversnelling

Afgelopen zaterdag hadden we een 'guys night out' en na het werk verzamelden we bij Ricky en Paul, twee Nederlandse collega's, waar we met ons allen een Mexicaans buffet verorberden, met dank aan chef Ricky. Daarna gingen we op stap in Vancouver, en sorry lezers, maar 'what happens in Vancouver, stays in Vancouver' in dit geval. Om half vijf waren we weer bij Paul & Ricky's, en na een uurtje slaap stond de Fraserway bus voor de deur. We hadden vandaag een personeelsuitje naar Lytton, waar we gingen raften. De conclusie was dus eigenlijk een rekensom: Kater + koud water = slaapverlater. Na 3 uren rijden kwamen we aan in Lytton, een prachtige omgeving, lichtelijk vergelijkbaar met de Aveyron in Frankrijk, waar ik wel ben geweest. Ook dit was een erg mooie dag met veel zon, dus er moest goed ingesmeerd worden, hoorde ik later. We zaten met ons allen in een raftboot en de missie was simpel; proberen het eindpunt te bereiken dat 36 kilometer verderop lag, met een halfdronken groep jongeren en een lunch halverwege. Aangezien ik dit getypt heb, mogen jullie concluderen dat we daarin geslaagd zijn, zonder om te vallen. We hebben onder andere een drenkeling uit het water gevist, met een salto van de boot gesprongen, en alle andere boten belaagd met onze peddels, goed, dat krijg je als je Duitsers meeneemt aan boord. Na deze tocht zijn we weer op weg gegaan in onze bus richting Vancouver. Iedereen lag te slapen, exclusief chauffeur uiteraard, en na een luxe avondmaal in de Mac splitsten onze wegen. De volgende dag kwamen die wegen weer samen in het kantoor, waar fitheid overheerste die dag.


6. Toekomstplannen

Om te beginnen voorspel ik de nabije toekomst. Ik zit nu al bijna 5 uren achter de computer dit verslag te typen (en muziek luisteren, eten, drinken, chatten enzo), het is inmiddels bijna 1 uur in de ochtend en ik moet er over 6 uurtjes weer af dus ik ga zo op bed. Dat is mijn nabije toekomst. Mijn toekomst-toekomst zoals onze Japanse vriend in Whistler het waarschijnlijk zou noemen, is nog onduidelijk. Mijn contract bij Fraserway loopt tot 31 oktober, daarna kan ik een baan zoeken voor in de winter, ik kan ergens anders in Canada een baan gaan zoeken, of ik kan met een klein budget gaan rondreizen. En nee mam, terug naar Nederland is geen optie, niet nu al. Ik kan het ook over een andere boeg gaan gooien en proberen mijn geluk te gaan beproeven in bijvoorbeeld Australië, Nieuw-Zeeland of Oezbekistan. Een auto kopen en de route 66 gaan doen? Gaan liften richting Vegas, daar alles vergokken en verder leven als 'bum'? Waar zal ik kerst gaan vieren? Waar schiet ik dit jaar een vuurpijl af?

Er zijn zoveel keuze's, zoveel vragen, ik denk dat ik er een nachtje over moet gaan slapen, dus ik zeg, goodnight Vancouver and goodmorning Holland!