Het grote Kiwi avontuur - Deel 1 - L'entrée
Door: Ruud Westra
Blijf op de hoogte en volg Ruud
09 Oktober 2017 | Nieuw Zeeland, Rotorua
L'entrée, oftewel voorgerecht in het Frans. Want dat is dit gedeelte van de reis eigenlijk een beetje. Mijn hoofdgerecht is namelijk een jaar in Nieuw-Zeeland reizen en werken, voornamelijk het laatste. Maar waar bestaat dit voorgerecht dan uit? Drie weken Thailand en Maleisië. Eet smakelijk!
Hap 1 - De reis
Om half zes gaat de wekker, en twee minuten later hoor ik, fluisterend vanaf de overloop; "Ruud, wakker worden.", want mijn moeder heeft klaarblijkelijk ook een 'snooze functie'. Een lekkere douche, dito ontbijt en korte autorit later staan we elkaar op de kade te omhelzen. Het is niet de eerste keer dat ik voor lange tijd weg ga, maar het blijft toch een emotioneel iets. Om half acht vertrekt de boot richting Trondheim, als de telefoon gaat, het is moeders. "Heit is ook gekomen om jou uit te zwaaien, kan je even terug zwaaien?"
Een boottocht en treinrit verder zit ik op het vliegveld van Trondheim Værnes te wachten op mijn voordelige vlucht van omgerekend 160 euro, die mij via Oslo uiteindelijk hoopt af te zetten in Bangkok, Thailand.
Hap 2 - Aankomst in Azië
Niet kunnen slapen tijdens lange vluchten, het blijft een struikelblok. Daar sta ik dan, 's ochtends vroeg, midden in Bangkok, nog beduusd van de reis en bleker dan een albino ijsbeer, nog net niet het zonlicht weerkaatsend in de ogen van de vele tuktuk chauffeurs, die op mij afkomen als bijen naar de honing. (ik blijf dat een raar gezegde vinden, aangezien bijen afkomen naar nectar en stuifmeel, om vervolgens zelf de honing te produceren.) Enfin, vijf minuten later slalommen ik en de Aziatische Max Verstappen tussen de vele auto's door, op weg naar mijn hostel nabij het bekende (beruchte?) Khao San Road.
Hap 3...Hap 4...Hap 5?
Ik heb werkelijk geen idee hoe lang ik in Bangkok geweest ben. De tijd vloog zo snel voorbij. Maar ja, dat is ook helemaal niet zo gek, als je bekijkt dat ik van het dure Noorwegen (lees: 1/2 liter Bier voor 12 euro) naar Thailand ben gereisd, waar je een liter bier bij de plaatselijke bar al voor 2 euro op de kop kan tikken... (Dit is dus een metafoor hè mensen, niet onmiddellijk gaan denken dat ik een alcoholist in spe ben geworden.)
Ook onvermijdelijk is een bezoekje aan één (of twee) van de vele massage salons die Bangkok rijk is. Een aangename voetmassage, of 'reflexologie', is slechts 4 euro voor een halfuur. Een stereotype gedachte die wij nogal eens hebben van massages in Azië, is dat er altijd wel een 'happy end' aan te pas komt voor een paar extra muntstukken. Dat is dus de reinste onzin, want na mijn voetmassage vroeg ik of ze mijn aan mijn grote teen wilde zuigen, en dat was dus echt uit den boze.
Wat heb ik verder nog gedaan in de omgeving van Bangkok:
- De drijvende markt van Damnoen bezocht, per 'boot', inclusief een delicatesse van zelfgemaakt kokosnoot-ijs, en de daaropvolgende acute gastro-enteritis.
- Op de befaamde brug over de rivier Kwai gelopen. En weer terug.
- Een 'Hangovertini' gedronken op de Lebua Skybar. Bekend van de film 'Hangover II'.
- De tempel 'Wat Phra' bezocht. Vond ik niks aan.
- Een spoedcursus 'Hoe herken ik een ladyboy' gevolgd. Vond ik erg leerzaam.
- Een pittig rijstgerecht besteld. Kijk, wat wij in Nederland 'pittig' noemen, dat noemen ze hier 'mild'. Conclusie: Bek verbrand.
Hap...6?
Waar zal ik nu naar toe? Dat was de vraag. Ik moest 3 oktober in Kuala Lumpur zijn voor mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland, maar via welke route ik dat ging afleggen, dat moest ik nog beslissen. Het werd uiteindelijk een lange busrit en korte boottocht naar het tropische eilandje Koh Tao. Waarom? Ik had gewoon behoefte aan strand. En strand was hier zeker! Ook staat dit pareltje bekend als de duikbestemming waar men erg goedkoop een duikcertificaat kan halen. En dat woord klinkt altijd aannemelijk in Nederlandse oren. Goedkoop. Niettemin is dit stukje papier nog steeds prijzig, maar zeker de moeite waard. Voor zo'n 289 euro kreeg ik namelijk een drie-daagse cursus, waarin lessen theorie zich afwisselden met oefeningen in het zwembad, en later in de oceaan zelf. Ik heb gedoken tot 18 meter diep, en fauna bewonderd zoals de driebandanemoonvis (Nemo) en de pijlstaartrog. De laatste etappe was het theoretische examen, en die sloot ik af met een welverdiende maximale score. Ik ben nu officieel een 'PADI Open Water Diver'!
Hap 7 - Drijvende hutjes van bamboo
Na een paar dagen besloot ik het mooie Koh Tao voor gezien te houden, en per nachtboot verder te reizen naar het nationale park ' Khao Sok'. De tocht was te vergelijken met die van 'La Amistad', behoudens de opstand. Bij aankomst in het nationale park werd het er ook niet beter op. Regen. Veel regen. Heel veel regen. Conclusie: regen is kut! Net als die film die ik toen ben gaan kijken.
De volgende dag ging ik op een 2-daagse tour naar het meer, binnenin het nationale park. Op dat meer stonden her en der kleine drijvende plateaus met daarop allerlei hutjes. Daarin werd later de nacht doorgebracht, en een goede nacht wat dat betreft. Heerlijk geslapen! Rondom die nacht werden er nog allerhande excursies wel en niet uitgevoerd, afhankelijk van de kutregen. Zo hebben we bijvoorbeeld een jungle wandeling gedaan, ofwel wandelend over de grond heen en met de stroming van regenwater weer retour. Tijdens het passeren van een rivier zagen we nog een hele grote slang, gekronkeld om een boomtak, wachtend op zijn prooi, bij voorbaat een lekker wijf zei de gids, want het was een mannetje. Daarna vroeg hij: "Wie heeft er wel eens een grote slang vast gehouden?", waarop de vrouwtjes in ons midden zuur begonnen te kijken, maar vervolgens hun lachen niet in konden houden toen ik antwoordde: "Bij elk toilet bezoek".
Hap 8 - Veelzijdigheid rondom Phuket
Mijn laatste stop in Thailand, is op land's grootste eiland, Phuket. En hoewel de regen gestopt was, bleef deze plaats grauw. Gelukkig waren er genoeg mooie andere plaatsen in de omgeving die ik kon bezoeken. Zoals het betoverende 'Maya Bay', onderdeel van de Phi Phi eilanden, en bekend uit de film 'The Beach', met Leonardo DiCaprio. Een tocht met een Chinese Junk Zeilboot in de Phang Nga Bay, met inbegrip van 'James Bond eiland', bekend van de film 'The Man with the Golden Gun'. En last but not least, een welverdiend bioscoopbezoek met grote popcorn en frisdrank voor een luttele 4 euro. (Lezen jullie mee, Leeuwarder Bioscopen?!)
Hap 9 - Maleisië als afsluiter
Ik had de keuze tussen een busrit van 18 uren, of een vlucht van anderhalf uur. Makkelijke keuze, zeker als de vlucht een promo prijs heeft gekregen voor die dag. Echter werd die promo prijs niet verkocht aan de balie, en op internet was dat ook niet meer mogelijk op de vertrekdag. "Nakende rukscheet!". Gelukkig kon niemand dat verstaan. En gelukkig hoefde ik ook geen extra kosten te voldoen betreffende overgewicht, want mijn portemonnee was inmiddels zó licht geworden...
Helaas was dit wel het startsein voor een paar dagen aangesloten opstapeling van pech. Maleisië viel mij enorm tegen, zeker in contrast met het vriendelijke Thailand. Grotendeels vanwege de islamitische cultuur die er daar heerst, maar ik mag hier geen racistische uitlatingen doen, want dan sturen ze straks een wandelend explosief naar Nieuw-Zeeland. Waar Thailand nog bekend staat als 'het land van de glimlach' is dat bij Maleisië vast en zeker 'het land waar de glimlach ver te zoeken is'.
Kuala Lumpur is een stad waarin de 'Petronas Towers' centraal staan, letterlijk en figuurlijk, en daarmee is ook alles gezegd. Winkelcentra en wolkenkrabbers geven de rest van deze stad opvulling. Ik besloot daarop om mezelf te verplaatsen naar de 'Cameron Highlands', een plaats in het Maleisische hooggebergte. Hier vond ik de beste massage van de reis, de meest geschikte temperatuur voor mijn lichaam, de goedkoopste accommodatie van mijn reis, en...Amerikanen! Weg rust.
Vanaf hier was het wederom 4 uren in de bus terug naar de hoofdstad, maar deze keer ging het toch ietsje sneller. De buschauffeur zou niet misstaan op het circuit van Monte Carlo, en vloog met honderd kilometer per uur over de slingerweggetjes die rots van afgrond scheidden. Een blinde zou zijn boek in braille niet gelezen kunnen hebben.
En toen brak de dag aan. 3 Oktober 2017. Het begin van mijn jaar in Nieuw-Zeeland. Wie kan rekenen komt nu tot de conclusie dat ik daar nu al bijna een week ben. Chapeau! Was het andere buschauffeur geweest dan had ik het verhaal eerder af gekregen. Zelfs als ik het moest schrijven in braille.
En ja, van Maleisië naar Nieuw-Zeeland was wederom een lange vlucht, en wederom zonder slaap. Het grote verschil is echter, dat waar ik in Bangkok de bleke toerist onder de bruine mensenmassa was, ben ik nu de bruine toerist onder de bleke mensenmassa.
Hap 1 - De reis
Om half zes gaat de wekker, en twee minuten later hoor ik, fluisterend vanaf de overloop; "Ruud, wakker worden.", want mijn moeder heeft klaarblijkelijk ook een 'snooze functie'. Een lekkere douche, dito ontbijt en korte autorit later staan we elkaar op de kade te omhelzen. Het is niet de eerste keer dat ik voor lange tijd weg ga, maar het blijft toch een emotioneel iets. Om half acht vertrekt de boot richting Trondheim, als de telefoon gaat, het is moeders. "Heit is ook gekomen om jou uit te zwaaien, kan je even terug zwaaien?"
Een boottocht en treinrit verder zit ik op het vliegveld van Trondheim Værnes te wachten op mijn voordelige vlucht van omgerekend 160 euro, die mij via Oslo uiteindelijk hoopt af te zetten in Bangkok, Thailand.
Hap 2 - Aankomst in Azië
Niet kunnen slapen tijdens lange vluchten, het blijft een struikelblok. Daar sta ik dan, 's ochtends vroeg, midden in Bangkok, nog beduusd van de reis en bleker dan een albino ijsbeer, nog net niet het zonlicht weerkaatsend in de ogen van de vele tuktuk chauffeurs, die op mij afkomen als bijen naar de honing. (ik blijf dat een raar gezegde vinden, aangezien bijen afkomen naar nectar en stuifmeel, om vervolgens zelf de honing te produceren.) Enfin, vijf minuten later slalommen ik en de Aziatische Max Verstappen tussen de vele auto's door, op weg naar mijn hostel nabij het bekende (beruchte?) Khao San Road.
Hap 3...Hap 4...Hap 5?
Ik heb werkelijk geen idee hoe lang ik in Bangkok geweest ben. De tijd vloog zo snel voorbij. Maar ja, dat is ook helemaal niet zo gek, als je bekijkt dat ik van het dure Noorwegen (lees: 1/2 liter Bier voor 12 euro) naar Thailand ben gereisd, waar je een liter bier bij de plaatselijke bar al voor 2 euro op de kop kan tikken... (Dit is dus een metafoor hè mensen, niet onmiddellijk gaan denken dat ik een alcoholist in spe ben geworden.)
Ook onvermijdelijk is een bezoekje aan één (of twee) van de vele massage salons die Bangkok rijk is. Een aangename voetmassage, of 'reflexologie', is slechts 4 euro voor een halfuur. Een stereotype gedachte die wij nogal eens hebben van massages in Azië, is dat er altijd wel een 'happy end' aan te pas komt voor een paar extra muntstukken. Dat is dus de reinste onzin, want na mijn voetmassage vroeg ik of ze mijn aan mijn grote teen wilde zuigen, en dat was dus echt uit den boze.
Wat heb ik verder nog gedaan in de omgeving van Bangkok:
- De drijvende markt van Damnoen bezocht, per 'boot', inclusief een delicatesse van zelfgemaakt kokosnoot-ijs, en de daaropvolgende acute gastro-enteritis.
- Op de befaamde brug over de rivier Kwai gelopen. En weer terug.
- Een 'Hangovertini' gedronken op de Lebua Skybar. Bekend van de film 'Hangover II'.
- De tempel 'Wat Phra' bezocht. Vond ik niks aan.
- Een spoedcursus 'Hoe herken ik een ladyboy' gevolgd. Vond ik erg leerzaam.
- Een pittig rijstgerecht besteld. Kijk, wat wij in Nederland 'pittig' noemen, dat noemen ze hier 'mild'. Conclusie: Bek verbrand.
Hap...6?
Waar zal ik nu naar toe? Dat was de vraag. Ik moest 3 oktober in Kuala Lumpur zijn voor mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland, maar via welke route ik dat ging afleggen, dat moest ik nog beslissen. Het werd uiteindelijk een lange busrit en korte boottocht naar het tropische eilandje Koh Tao. Waarom? Ik had gewoon behoefte aan strand. En strand was hier zeker! Ook staat dit pareltje bekend als de duikbestemming waar men erg goedkoop een duikcertificaat kan halen. En dat woord klinkt altijd aannemelijk in Nederlandse oren. Goedkoop. Niettemin is dit stukje papier nog steeds prijzig, maar zeker de moeite waard. Voor zo'n 289 euro kreeg ik namelijk een drie-daagse cursus, waarin lessen theorie zich afwisselden met oefeningen in het zwembad, en later in de oceaan zelf. Ik heb gedoken tot 18 meter diep, en fauna bewonderd zoals de driebandanemoonvis (Nemo) en de pijlstaartrog. De laatste etappe was het theoretische examen, en die sloot ik af met een welverdiende maximale score. Ik ben nu officieel een 'PADI Open Water Diver'!
Hap 7 - Drijvende hutjes van bamboo
Na een paar dagen besloot ik het mooie Koh Tao voor gezien te houden, en per nachtboot verder te reizen naar het nationale park ' Khao Sok'. De tocht was te vergelijken met die van 'La Amistad', behoudens de opstand. Bij aankomst in het nationale park werd het er ook niet beter op. Regen. Veel regen. Heel veel regen. Conclusie: regen is kut! Net als die film die ik toen ben gaan kijken.
De volgende dag ging ik op een 2-daagse tour naar het meer, binnenin het nationale park. Op dat meer stonden her en der kleine drijvende plateaus met daarop allerlei hutjes. Daarin werd later de nacht doorgebracht, en een goede nacht wat dat betreft. Heerlijk geslapen! Rondom die nacht werden er nog allerhande excursies wel en niet uitgevoerd, afhankelijk van de kutregen. Zo hebben we bijvoorbeeld een jungle wandeling gedaan, ofwel wandelend over de grond heen en met de stroming van regenwater weer retour. Tijdens het passeren van een rivier zagen we nog een hele grote slang, gekronkeld om een boomtak, wachtend op zijn prooi, bij voorbaat een lekker wijf zei de gids, want het was een mannetje. Daarna vroeg hij: "Wie heeft er wel eens een grote slang vast gehouden?", waarop de vrouwtjes in ons midden zuur begonnen te kijken, maar vervolgens hun lachen niet in konden houden toen ik antwoordde: "Bij elk toilet bezoek".
Hap 8 - Veelzijdigheid rondom Phuket
Mijn laatste stop in Thailand, is op land's grootste eiland, Phuket. En hoewel de regen gestopt was, bleef deze plaats grauw. Gelukkig waren er genoeg mooie andere plaatsen in de omgeving die ik kon bezoeken. Zoals het betoverende 'Maya Bay', onderdeel van de Phi Phi eilanden, en bekend uit de film 'The Beach', met Leonardo DiCaprio. Een tocht met een Chinese Junk Zeilboot in de Phang Nga Bay, met inbegrip van 'James Bond eiland', bekend van de film 'The Man with the Golden Gun'. En last but not least, een welverdiend bioscoopbezoek met grote popcorn en frisdrank voor een luttele 4 euro. (Lezen jullie mee, Leeuwarder Bioscopen?!)
Hap 9 - Maleisië als afsluiter
Ik had de keuze tussen een busrit van 18 uren, of een vlucht van anderhalf uur. Makkelijke keuze, zeker als de vlucht een promo prijs heeft gekregen voor die dag. Echter werd die promo prijs niet verkocht aan de balie, en op internet was dat ook niet meer mogelijk op de vertrekdag. "Nakende rukscheet!". Gelukkig kon niemand dat verstaan. En gelukkig hoefde ik ook geen extra kosten te voldoen betreffende overgewicht, want mijn portemonnee was inmiddels zó licht geworden...
Helaas was dit wel het startsein voor een paar dagen aangesloten opstapeling van pech. Maleisië viel mij enorm tegen, zeker in contrast met het vriendelijke Thailand. Grotendeels vanwege de islamitische cultuur die er daar heerst, maar ik mag hier geen racistische uitlatingen doen, want dan sturen ze straks een wandelend explosief naar Nieuw-Zeeland. Waar Thailand nog bekend staat als 'het land van de glimlach' is dat bij Maleisië vast en zeker 'het land waar de glimlach ver te zoeken is'.
Kuala Lumpur is een stad waarin de 'Petronas Towers' centraal staan, letterlijk en figuurlijk, en daarmee is ook alles gezegd. Winkelcentra en wolkenkrabbers geven de rest van deze stad opvulling. Ik besloot daarop om mezelf te verplaatsen naar de 'Cameron Highlands', een plaats in het Maleisische hooggebergte. Hier vond ik de beste massage van de reis, de meest geschikte temperatuur voor mijn lichaam, de goedkoopste accommodatie van mijn reis, en...Amerikanen! Weg rust.
Vanaf hier was het wederom 4 uren in de bus terug naar de hoofdstad, maar deze keer ging het toch ietsje sneller. De buschauffeur zou niet misstaan op het circuit van Monte Carlo, en vloog met honderd kilometer per uur over de slingerweggetjes die rots van afgrond scheidden. Een blinde zou zijn boek in braille niet gelezen kunnen hebben.
En toen brak de dag aan. 3 Oktober 2017. Het begin van mijn jaar in Nieuw-Zeeland. Wie kan rekenen komt nu tot de conclusie dat ik daar nu al bijna een week ben. Chapeau! Was het andere buschauffeur geweest dan had ik het verhaal eerder af gekregen. Zelfs als ik het moest schrijven in braille.
En ja, van Maleisië naar Nieuw-Zeeland was wederom een lange vlucht, en wederom zonder slaap. Het grote verschil is echter, dat waar ik in Bangkok de bleke toerist onder de bruine mensenmassa was, ben ik nu de bruine toerist onder de bleke mensenmassa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
