Deel 2 - Een blik op de menukaart

"Kia Ora - Welcome to New Zealand!", staat met grote letters afgebeeld op een wand van het vliegveld in Auckland. Het is 4 oktober, en daar sta ik dan met een backpack op mijn rug, een laptoptas om mijn schouders en een kleinere rugzak in mijn handen. Gelukkig valt deze uitrusting niet bepaald op in een luchthaven. Nou ja, afhankelijk van de persoon die het moet dragen logischerwijs. Een Koreaanse kabouter zou dan weer wél opvallen in deze outillage. Echter is het nogal onwaarschijnlijk dat er drie paar schoenen in maat 46 tot hun reisgoed behoort. Enfin, eenmaal door de douane, én de eco-douane*, want dat hebben ze in het land van de kiwi's gewoon, sta ik dan eindelijk op Nieuw-Zeelandse bodem.

* Extra grenscontrole die er op let of je geen verse groenten en fruit het land in probeert te smokkelen. Alsof ze mijn gedachten konden lezen, mocht ik direct doorlopen.

** In werkelijkheid controleren ze of je geen biologische ziekten meedraagt, in bijvoorbeeld de modder onder je schoenen. Ze zijn hier namelijk erg beschermend over hun natuur.

Inmiddels zijn we exact een maand verder, en heb ik in grote lijnen beide eilanden kunnen verkennen. Nu ik meer een beeld heb gekregen van waar ik wel (-en niet) wil gaan werken, kan de zoektocht naar een baan beginnen. Welk gerecht zal het gaan worden? Hieronder een blik op de menukaart.

Auckland:

De grootste stad van Nieuw-Zeeland, met 1.534.700 inwoners (bron: Wikipedia), is de aankomstplaats voor de meeste toeristen. Auckland is...een stad. En daarmee is ook alles gezegd. Veel gebouwen, veel mensen, veel toeristen, veel van alles. Te veel. Niks aan. Next!

Eindcijfer (3/10)

Ik besloot om een auto te huren, om zo het Noordereiland te gaan verkennen. Na een inspectie ende prijsvergelijking bij verschillende verhuurbedrijven kon ik er een mooie deal uitslepen, en voor ik het wist zat ik in mijn Fiat Punto. Hupsakee de weg op, en zo begaf ik mij richting het noorden op de rechter...linkerkant van de weg. Dat was eventjes schrikken. Zowel voor mij als voor de tegenligger.

Northland:

Omdat ik redelijk laat uit Auckland was vertrokken, kon ik niet heel veel kilometers afleggen, en besloot ik te overnachten in een plaats genaamd Whangarei. Hier vond ik een hostel in een gebouw wat voorheen een gevangenis was. Een aparte ervaring, slapen in een voormalig huis van bewaring. Gelukkig ging de deur de volgende ochtend gewoon open, en kon ik mijn reis vervolgen. De omgeving kon mij echter niet imponeren, en ik hoopte toch wel dat het langzamerhand wat spectaculairder zou worden. Mijn gebeden werden gehoord, maar helaas verkeerd geïnterpreteerd. Ik moest bijna twee uren wachten in de file omdat er zojuist een zwaar ongeluk had plaatsgevonden. Politie, ambulance, helikopter, ramptoeristen, alle ingrediënten waren present.

-Het bleek niet het enige verkeersongeval dat ik onderweg tegen zou komen. De teller bleef tijdens de gehele reis steken op 11, wat natuurlijk abominabel veel is, en mij dunkt dat Kiwi's* beter af zijn in een auto met zijwieltjes.-

* Bijnaam voor inwoners van Nieuw-Zeeland. Dus niet die eetbare vrucht van een snel groeiende slingerende klimplant, noch de snipstruis. Van wie het reeds bekend was dat ze niet kunnen autorijden.

Uiteindelijk bereikte ik alsnog mijn reisdoel, en dat was 'Cape Reinga', oftewel het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland. Hier komen de Tasmaanse Zee en de Grote Oceaan samen, en dat resulteert in adembenemende resultaten. Letterlijk, want de klim naar dat punt is behoorlijk. De idyllische vuurtoren maakt het evenwel de moeite waard.

Eindcijfer (7/10)

Het was zondag, en dus wilde ik zoveel mogelijk kilometers afleggen richting het centrale gedeelte van het Noordereiland, om zo de lange files rondom Auckland te vermijden. Ik eindigde in Hamilton, zo'n 545 kilometer (bron: Google Maps) verderop. Volgens de meeste Kiwi's een gedrocht van een gehucht, en dat bleek op waarheid berust.

Centrale gedeelte Noordereiland:

Matamata- Nieuw-Zeeland staat onder filmliefhebbers zoals mij ook wel bekend als 'Middle-Earth', oftewel de fictieve fantasiewereld van J.R.R. Tolkien. Een must-do is daarom ook een bezoek aan Hobbiton. Deze filmset is na het filmen van de recente Hobbit trilogie intact gebleven, en dus waan je je daar in de wereld van Hobbits en Dwergen. Of, in dit geval, Chinese toeristen. Tijdens de twee uur durende rondleiding kregen we onder andere 42 zogenoemde 'Hobbit Holes' te zien, en vanzelfsprekend moest elk uitbundig worden gefotografeerd door onze vrienden uit het verre oosten. Als afsluiter kregen we een drankje in 'The Green Dragon Inn', en beklonken we het avontuur in De Gouw.

Rotorua- Deze plaats is gelegen in een actief vulkanisch gebied, en herbergt een overvloed aan thermische baden en de daarbij vrijkomende gas-luchten. Men kan zich hier volvreten met bruine bonen, om vervolgens een willekeurige symfonie van Beethoven al ruftend te voltooien, en niemand die het zou opmerken. Een waar paradijs voor de geboren darmgasproducent.

Taupo- Één van de mooiste wandelingen ter wereld is de Tongariro Crossing (bron: een niet geheel objectief nieuwsartikel). Wat het nog mooier maakt, is dat in dit gebied ook een gedeelte van 'Lord of the Rings' is opgenomen. Mordor en Mount Doom wel te verstaan. Laatstgenoemde spuwde behoorlijk wat vuur en as in de films, maar werd keurig in toom gehouden deze dag, zodat ik veilig kon passeren. Ongekend, wat een verschil in realiteit. Alsof het digitaal bewerkt was in de films... Tijdens deze zes uur durende tocht waan je je echter niet in de wereld van Chinese toeristen, maar van mistige en besneeuwde vulkanische landschappen. De eerste drie uren viel er door de dichte mist weinig te bewonderen, maar toen het eenmaal lichtelijk weg trok, kwam er een waar paradijs tevoorschijn. De koptelefoon ging op, en bombastische filmmuziek kwam ten gehore. "Tadaa-daa-da-da-daaaa!".

Eindcijfer (8/10)

De omgeving begon steeds heuvelachtiger te worden naarmate ik zuidelijker kwam, tot Wellington, want toen hield het Noordereiland op.

Wellington:

De hoofdstad van Nieuw-Zeeland, en zonder twijfel ook de mooiste stad van het hele land. Hoewel het met 'slechts' 412.500 inwoners meer aandoet als een grootschalig dorp. Het scheelde niet veel of ik had hier gewerkt als gids voor Lord of the Rings tochten. De eigenaar besloot op het laatste moment echter te kiezen voor iemand anders, en uit medelijden beloofde hij mij een gratis tour. Normaal gesproken is deze tour zo'n 150 euro, en dus ging ik gewillig op zijn voorstel in. Het was absoluut de prijs waard! We deden meerdere filmlocaties aan, en ook een bezoek aan de WETA werkplaats was inbegrepen. Hier maakten ze alle rekwisieten voor de films, zoals wapens, bepantsering en miniaturen.

Eindcijfer (8/10)

Na ruim een week op het Noordereiland kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, en moest ik de overtocht maken naar het veelbesproken en naar het schijnt mooiere deel van Nieuw Zeeland. Het was een prachtige dag, met een strakblauwe lucht, en dus perfect voor een boottochtje van een luttele drie uurtjes.

Nelson:

Mijn eerste bestemming op het Zuidereiland, en tevens de eerste plaats waar ik eventueel werk wil zien te gaan vinden. 'Sunny Nelson' wordt het ook wel genoemd, vanwege de vele zonnige dagen, zo'n 240 per jaar. Drie dagen heb ik er doorgebracht, en het was inderdaad behoorlijk zonnig. Helaas nog te vroeg in het seizoen om een baantje te vinden, daar ze liever last-minute zoeken. Niettemin een prachtige plaats, met onwijs veel natuur, waaronder het Nationale Park Abel Tasman, vernoemd naar onze reislustige landgenoot.

Eindcijfer (9/10)

Vanaf hier begon pas het échte avontuur, want ik kreeg spontaan een idee om de rest van dit eiland te verkennen door middel van het gebruik van een duim. En niet zomaar een duim, nee, de LINKER duim, want aangezien de auto's aan de linkerkant rijden staat een omhoog gestoken rechter duim zo onalledaags. Na ongeveer een halfuur met mijn duim te hebben gezwaaid als een wanhopige courtisane die overuren draait, stopte er eindelijk een auto voor mijn neus. Na enkele minuten praten kwam er te sprake dat de dienstdoende chauffeur een priester was, en mij de resterende rit probeerde te overtuigen van het geloof. De huizen staan hier zo ver van elkaar verwijderd dat zelfs de Jehova's mobiel zijn gegaan. Gelukkig duurde de rit maar 20 minuutjes, want hoewel het nooit verkeerd is om te praten als Brugman, is een eenkennige Brugman daarentegen ietwat teveel van het goede.

Als eindbestemming deze dag had ik Hokitika in gedachten. Een lekker pakkende naam. Maar na de eerste rit had ik nog wel zo'n 400 kilometer te gaan, dus maar weer omhoog met die duim. Ditmaal was het een hele spontane en goedlachse man die mij een rit aanbood, en helaas was het maar 10 minuutjes, want met hem kon juist wel weer goed praten, en lachen. Echter heeft een munt maar twee kanten, en was de volgende die stopte weer een geestelijke. Ik kan uit dit toeval twee dingen halen, en dat is dat predikanten erg behulpzaam zijn, én dat ik er blijkbaar nog steeds jong uitzie :)

Zonder gekheid op een stokje, en andere dingen op een stokje wat dat betreft, heeft dit mij wederom heel wat gratis kilometers opgeleverd. Maar ik was nog steeds niet op mijn bestemming. Gelukkig verliep het laatste gedeelte erg makkelijk, en stopten er zelfs twee auto's tegelijkertijd. (De ene bleek een net wat sneller reactievermogen te hebben.)

De Gletsjers:

Ik deelde een kamer met een Amerikaan uit Los Angeles, en een andere lift(st)er uit Frankrijk. We wilden alle drie richting de gletsjers, en dus besloten we de volgende dag samen te reizen. In Nieuw Zeeland zijn er twee grote gletsjers die een halfuurtje rijden van elkaar af liggen. Dit zijn 'Fox' en 'Franz-Josef'. De hele geografische situatie heeft wel wat van een loopgraaf uit de eerste wereldoorlog, met aan de ene kant 'Team Fox', en aan de overkant 'Team Franz-Josef'. Een soortgelijke rivaliteit bestaat er hier dus ook daadwerkelijk, want meestal kiezen toeristen slechts één gletsjer om te bezoeken, en dus moeten ze vechten voor hun geld. Echter vond ik beide gletsjers niet echt overtuigend in hun schoonheid. Vooral omdat ze door de uitstoot van CO2 net zo teruggetrokken zijn als een willekeurige Franse legerdivisie in een willekeurige wereldoorlog.

Eindcijfer (6/10)

De band tussen ons drieën was inmiddels dusdanig gegroeid dat we besloten om ook de volgende dag samen op pad te gaan. Natuurlijk kwam dat mede doordat we de nacht moesten doorbrengen in een plaats genaamd 'Haast', waar ironisch genoeg de mensen nogal sloom oogden. Er was hier één bar, waar de gehele populatie zich in de avond verzamelde om eens lekker los te gaan. Dat de ganse bevolking hier zowat dezelfde achternaam had, en wie ze zodoende ook probeerden te versieren, het altijd wel een neef of nicht was, leek het hun niet heel veel te kunnen schelen. Resultaat: Een traditie die ferm in stand wordt gehouden.

Wanaka:

Vanaf de kust reden we inlands, voorbij heldere meren en snel stromende beekjes, richting Wanaka. Een klein dorpje aan de voet van een groot meer, met daarachter wit besneeuwde bergtoppen. "Een plaatje!" hoorde ik mijn reisgenoot roepen toen hij een postkaart tevoorschijn toverde met daarop 'Groetjes uit Wanaka'. We waren er zo'n uurtje rijden vandaan, en de omgeving werd aldoor mooier, als een thriller die naar een climax toewerkt. En de climax mocht er zijn, ondanks dat de postkaart nogal een spoiler was.

Eindcijfer (8/10)

Op iets meer dan uurtje rijden vanaf Wanaka ligt het populairste, duurste en meest toeristische stadje van het land;

Queenstown:

Vooral bekend van het uitgebreide assortiment aan extreme sporten en nationaliteiten is het werkelijk prachtig gelegen aan een meer, omgeven door ruige bergtoppen en beboste hellingen. Een ideale plaats om eens wat bedrijven te gaan bezoeken, en samen met een nette impressie mijn cv daar achter te laten. Echter kwam ik snel tot de conclusie dat de prijzen hier erg hoog zijn, en de salarissen minimaal, wat niet veel zakgeld oplevert. Maar snel door dus.

Eindcijfer (7/10)

De enige route waarbij ik in de auto lichtelijk wegdommelde. Van Queenstown naar Te Anau. Waar het eerste gedeelte nog steeds spectaculair was, werd het langzamerhand erg....zzzzzz.

Fjordland:

Oost west, thuis best. Althans, zo voelde het een beetje toen ik omringd was door fjorden. Een dubbel gevoel overheerste voorafgaand aan deze bestemming. Nieuwsgierigheid naar de fjorden aan de andere kant van onze planeet, en tevens een laag tegenstrijdig verwachtingspatroon, zo van: "Hè, nog meer fjorden...". De rit van Te Anau naar Milford Sound was echter een prachtige tocht, en de fjorden zelf deden zeker niet onder voor Noorwegen.

Eindcijfer (9/10)

Waarom geen 10? Deze fjorden zijn exclusief noorderlicht. Er bestaat een kleine kans dat het zuiderlicht hier te zien valt, maar ja, een zuiderlicht maakt nog geen noorderlicht.

De Catlins en Dunedin:

De zuidkust van Nieuw Zeeland, waar pinguïns regelmatig te bewonderen zijn, en je Antarctica in de verte kunt zien liggen...met een telescoop, of wanneer je net wat teveel C17H21NO4 in het lichaam hebt gekregen. Grasvelden, kliffen, schapen, scheepswrakken en een enkele vuurtoren (staat waarschijnlijk in verband met het aantal scheepswrakken) behoorden tot de verzameling die dit gedeelte te bieden had. Leuk om eens gezien te hebben, maar het enige wat ik me van dit over 30 jaar nog kan herinneren is die kudde zwarte schapen, met daarin een enkel wit schaap. Een soort van penitentiaire inrichting voor woldragende herkauwers leek het wel.

Eindcijfer (7/10)

Na ruim een week samen gereisd te hebben moesten we in Dunedin afscheid nemen van ons vrouwelijke gezelschap. Dit ging uiteraard gepaard met een drankje of twee, en een traantje of drie. Van haar kant dan, want mannen huilen niet. Althans, in die mythe blijven we stug geloven.

Centraal Canterbury:

Vanuit Dunedin vervolgden de twee mannen hun weg naar Christchurch en kon het onderwerp 'vrouwen' dan eindelijk op tafel komen. Want mijn god wat zijn de vrouwen in dit land...nouja, laat ik vriendelijk blijven. "Mam, je hoeft niet bang te zijn dat ik hier de ware vind."

In tegenstelling tot het vrouwelijk schoon, is het natuurlijk schoon wel oogverblindend, zeker als de zon wat lager gaat staan. Het 'Mackenzie Basin' is zonder twijfel het mooiste stukje Kiwiland wat ik gezien heb. Deze regio, met veelal Mount Cook op de achtergrond, is...wondermooi! En dat gaat ongelukkigerwijs vaak gepaard met hordes Chinese toeristen, die er een sport van gemaakt hebben om alle mogelijk camerahoeken in te vullen met landgenoten. Dat 'één-kind beleid', daar klopt geen snars van, want ze zijn overal! En Chinezen, die hebben geen manieren, want die hanteren de 4-S regel: Spugen, smakken, schreeuwen en scheten is zowat een verplichting. Ik snap wel waarom ze daar allemaal mondkapjes dragen, met laatstgenoemde S in exces.

Afijn, de Chinezen wekken net zoveel lucht als deze landschappen indruk.

Eindcijfer (10/10)

Van een paradijs naar een stad in teloorgang, Christchurch. Nog steeds herstellende van de zware aardbeving in 2011.

Christchurch:

Het is even zoeken naar het centrum van de stad, die er niet echt blijkt te zijn. Veel gebouwen zijn verwoest tijdens de aardbeving, en de lokale bouwvakkers zijn kennelijk allemaal met vervroegd pensioen, want in plaats van vervangende gebouwen staat de stad nu vol met overtollige parkeerplaatsen. Elke keer als ik een lukraak persoon vroeg "Waar is het centrum?", reageerden de mensen erg geschokt. Ja, in zo'n geval komt er vroeg of laat weer een aardbeving. De sfeer was er verder erg kil, en niemand scheen echt plezier te hebben in wat diegene aan het doen was. Het enige wat bij mij een glimlach wist te produceren was die slanke parkeerwachter. Waar normaal gesproken parkeerwachters nogal zwaarlijvig zijn, is een stad zoals Christchurch de perfecte plek voor een dieet, met de exorbitante 'parkeerplaatsen-naar-auto' ratio die hier aanwezig is.

Kortom: Een stad bovenop een grote scheur in de aardkorst, dat is nou dus letterlijk een kutstad.

Eindcijfer (1/10)

Ik nam afscheid van mijn nieuwe Amerikaanse vriend, en zo kwam er een einde aan de spontane en onverwachte roadtrip. Na veel geld te hebben uitgegeven, behalve aan vervoer dan, was het nu wel tijd om een baantje te vinden. De meeste toeristische hoogtepunten heb ik kunnen afvinken, en dus kan ik nu beter inschatten in welke regio ik mij het meeste thuis voel, om zodoende gerichter te kunnen zoeken naar werk.

NAGERECHT:

Wat heb ik na Christchurch gedaan? Ik ben gaan liften richting Wanaka, omdat ik daar een sollicitatiegesprek had in de I-Site, oftewel de VVV. Achterin een busje van twee vloerleggers heb ik de hele 6 uren af kunnen leggen. Ik werd al snel gepromoot tot DJ, en toen we onderweg over een strandje reden, zodat ze wat mooie plaatjes konden schieten (ze zeiden van het azuurblauwe meer, maar volgens mij stonden de camera's gericht naar dat tweetal topless vrouwen) zag ik mijn kans schoon en vroeg of ze het volume wat op wilden schroeven, zodat ik eensklaps Sir Mix-A-Lot kon afspelen, met: "I like big butts and I can not lie!", wat daaropvolgend weer resulteerde in gelach van de dames en beschamende doch lichtelijk grinnikende gezichten van de vloerleggers.

De baan ging echter naar iemand anders, en een tweede sollicitatiegesprek met een hoteleigenaar uit Queenstown liep ook op niets uit. Per toeval was ik gelukkig wel in deze feestbestemming tijdens Halloween, dus verkleed als de Joker uit Batman veel bange gezichten opgewekt bij Chinese toeristen die geen idee hadden wat Halloween inhield. De kleding heb ik bewaard, zodat als ze weer eens in beeld gaan staan bij het maken van een foto, ik nu weet hoe ik ze daar weg moet krijgen.

Momenteel ben ik weer in Te Anau, en heb ik twee serieuze sollicitaties lopen, beiden bij een lodge, eentje vlakbij Glenorchy en eentje in Marlborough. We zullen zien wat het gaat worden. Ik weet in ieder geval wel wat het gaat worden op korte termijn, en dat is slaap. Aangezien het tijdsverschil precies 12 uren is, en het bij jullie middag is...nou, reken maar uit!

Tot de volgende keer maar weer!