Deel 3 - Het hoofdgerecht

Veel mensen twijfelen als ze op de menukaart kijken en dan een keuze moeten maken tussen al het lekkernij wat daarop geschreven staat. De gerookte zalm of toch dat malse stukje kip? Een vruchtensorbet of een bananensplit? De gele, groene of rode curry? Mayonaise, ketchup, mosterd, of gewoon alles er op flikkeren? U snapt het wel. Een soortgelijke situatie deed zich echter voor hier in Nieuw-Zeeland, maar dan met baantjes op een vacaturesite in plaats van gerechten op een spijslijst. Zoals vermeld in mijn vorige verslag had ik twee sollicitaties lopen, eentje nabij Queenstown in Glenorchy, en de andere in Marlborough. Zoals u waarschijnlijk al aan mijn locatie kunt zien is het uiteindelijk laatstgenoemde geworden.

Ik ben sinds 11 november werkzaam als hoofd receptionist (tevens enig receptionist) op Furneaux Lodge. Dit is een semi-luxe accommodatie in de Marlborough Sounds, een natuurgebied in het noorden van het Zuidereiland, bestaande uit verschillende (schier-)eilanden en bekend van onder andere de 'Queen Charlotte Track'. Dit is een wandeling van zo'n 77 kilometer waarbij de wandelaars diverse accommodaties aandoen onderweg, waaronder die van mijn huidige werkgever. Het grote voordeel van zo'n afgelegen locatie waarbij de gasten hoofdzakelijk bestaan uit wandelaars, is dat het aantal Chinese toeristen beperkt is tot een enkele verdwaalde pekingeend.

Hieronder volgt een kleine historische uitleg over deze locatie:

In 1769 arriveert er een groot schip in deze wateren. Het is de HMS Endeavour, met achter het roer, jawel, Kapitein James Cook. De enige echte. Zijn linkeroog valt op een mooie baai om zijn schip te parkeren, wat prima gaat, aangezien er in die tijd nog geen vrouwelijke kapiteins waren. Terwijl zijn linkeroog gefocust is op de achteruitkijkspiegel, ziet hij in zijn rechter ooghoek helemaal niets, en wat blijkt, er woont ook helemaal niets of niemand hier. De baai heeft geeneens een naam, en dus denkt James: Laat ik hier eens een mooie naam voor verzinnen. Zo creatief aangelegd als dat hij was, besloot hij de baai 'Endeavour' te noemen. Heel toevallig dezelfde naam als zijn schip, maar er mocht geen verband gelegd worden, want dan werd James een beetje pissig.

248 jaar later vaart er wederom een bootje in deze wateren, met aan boord een Nederlandse jongeman die net als James een drang naar avontuur heeft, en ook vlot pissig raakt als zijn grap niet als origineel wordt ervaren. Uit deze optelsom trek ik de conclusie dat ik Hawaï maar beter kan vermijden, en koningen ontvoeren ook niet echt bevorderlijk is voor een lang leven.

Gelukkig is er in dit tijdperk wel wat meer leven te bewonderen in dit gedeelte van onze planeet, alhoewel het nog steeds erg beperkt is. Net als de Wi-Fi. Luxeproblemen, het is wat.
Maar ik dwaal nu wel een beetje af, in tegenstelling tot James, die een geweldige navigator in dienst had, met de naam Tobias Furneaux. Deze goedlachse Tobias kon zijn weg naar de voorraadkamer heel goed navigeren, en ontwikkelde daardoor een dusdanig grote pens, dat, zo creatief aangelegd als dat James was, hij een hoge berg naar hem vernoemt kreeg. Mount Furneaux. Om een lang verhaal kort te maken, de herberg waar ik werk is vernoemd naar een berg die vernoemd is naar een navigator die vernoemd is naar zijn grootvader.

Die herberg is wel een prachtig staaltje architectuur, gebouwd op een vlak stukje grond met eigen strand en aangelegen helderblauw water vol dolfijnen, orka's, allerlei soorten vis en...kwallen. Altijd weer die smerige, stekende doorschijnende holtedieren die het moeten verpesten. Niet dat ik überhaupt van plan was om te gaan zwemmen in het vooralsnog ijskoude water, maar toch. Er zijn gelukkig genoeg andere alternatieven om mezelf bezig te houden hier, zoals werk bijvoorbeeld. Mijn voornaamste taak is om gasten te ontvangen en van informatie te voorzien. Voor zover ik weet is er op de wandelroute nog niemand verdwaald, dus wat betreft is het gedeelte 'van informatie voorzien' geslaagd. Aangaande het onderdeel 'ontvangen', dat is in ieder geval beter dan de ontvangst van telefonie. Die is er namelijk niet.

Het salaris is voor Nieuw-Zeelandse begrippen goed te noemen, en inbegrepen is een kamer met 'koninginnen formaat' bed, en 3 uitstekende maaltijden. Ik mag niet klagen. Tenzij er vis met groenten wordt geserveerd. Dan klaag ik. Tegenover de vis wel te verstaan. "Als jij jezelf niet zo makkelijk liet vangen, had ik nu een stukje vlees kunnen eten!".

Ik hoop in ieder geval dat het eenzijdige communiceren tegenover kadavers beperkt blijft in de aankomende zes maanden dat ik hier arbeidzaam ben. Gelukkig is het in Nieuw-Zeeland zomer, terwijl de sneeuwvlokken als vluchtelingen neerdalen op Europese bodem.

Wat ik na deze periode ga doen, zo omstreeks april, dat is gedachtevoer voor een andere tijd. Want, april doet wat hij wil. Net als Ruud.